«΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» (Κριτική Θεάτρου) – cityportal

«΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» (Κριτική Θεάτρου)

«΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» (Κριτική Θεάτρου)

γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος
Αγώνες Δρόμου ή Θέατρο ;
Στην αχανή σκηνή του ιστορικού REX και σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθέτησε το «΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ, οδηγώντας τους ηθοποιούς του περισσότερο σε επιδόσεις αθλητών αντοχής και λιγότερο καλλιτεχνικές. Πράγματι οι συμπαθέστατοι ηθοποιοί (πλην κάποιων «παλαιάς κοπής συμβόλων» όπως ο «κινηματογραφικός» Γιάννης Βογιατζής και ο «εικαστικός» ΄Αγγελος Παπαδημητρίου) δεν σταμάτησαν παρά ελάχιστες στιγμές να τρέχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη τόσο της σκηνής, όσο και της πλατείας αλλά και των παρασκηνίων!! Παρακολουθώντας αυτή τη σκηνοθεσία (Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013) αναρωτιόμασταν διαρκώς τι άλλο μπορεί πλέον να «σκαρφιστεί» ένας σκηνοθέτης, απλά για να μας εντυπωσιάσει και όχι για να μας δώσει τη θεατρική μεταφορά ενός κλασικού και πολυπαιγμένου κειμένου. Μήπως αυτό ακριβώς ήταν που οδήγησε το Μαρμαρινό να προβεί σε τέτοιες ακρότητες και παραξενιές; Δηλαδή δεν είχε την πρόθεση να μας «διηγηθεί» μια (έστω πασίγνωστη) θεατρική ιστορία, αλλά να μας αναγκάσει να τον χειροκροτήσουμε για τις καινοφανείς ιδέες του –για τις οποίες είναι πασίγνωστος, σε Ελλάδα και εξωτερικό; Μα, έτσι χάνεται η μαγεία του θεάτρου και είναι σαν να βρισκόμαστε σε γήπεδα προπόνησης, όπου μετράει το ποιος θα τρέξει γρηγορότερα και ποιος θα υπερπηδήσει τα περισσότερα εμπόδια!!
Δεν σταμάτησαν παρά ελάχιστες φορές, στο δίωρο αυτό, να τρέχουν (ακόμη και στον α΄ εξώστη, πολλές φορές και στα άνω πλαϊνά παρασκήνια, σε σκαλωσιές και σκάλες, με κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα) οι νεαροί και γνωστοί μας ηθοποιοί Ιωάννα Παππά (Ερμία), Νίκος Κουρής (Λύσανδρος), Θεοδώρα Τζήμου (Ελένη). Δυστυχώς θα τους θυμόμαστε περισσότερο γι’ αυτό, παρά για τις υποκριτικές τους (αδιαμφισβήτητες) δυνατότητες. Απεναντίας, κάποιοι άλλοι πέρασαν ωραίες νωχελικές στιγμές, ξαπλωμένοι στο μεγαλύτερο διάστημα της Πρώτης Πράξης ή καθήμενοι σε ένα μακρόστενο τραπέζι και κάνοντας πως γράφουν ή σκέπτονται (τι φοβερό σκηνοθετικό εύρημα η … απραξία!!)
Βέβαια υπήρξαν στιγμές ηρεμίας, αλλά αυτές υπήρχαν περισσότερο για να ξεκουράζονται οι ηθοποιοί, παρά εμείς οι δύσμοιροι θεατές. Σε δυο από αυτές οδηγηθήκαμε σε κάτι που σπάνια γίνεται: μια προβολή ενός κειμένου σε μια οθόνη μας καλούσε να ανεβούμε –με το «πάσο μας»- όλοι οι θεατές επί σκηνής! Χάνονται τέτοιες ευκαιρίες; Πότε σε άλλη περίπτωση θα νιώθαμε αυτό το δέος; Ο υπογράφων κατέβηκε από τον α΄ εξώστη και ανέβηκε στη σκηνή για να βρεθεί, ξαφνικά, δίπλα από τα προαναφερθέντα θεατρικά πρόσωπα, σε απόσταση αναπνοής!! Λίγο αργότερα, στο διάλειμμα, δυο ηθοποιοί, ένας άντρας και μια γυναίκα, συνέχισαν να (κάνουν πως) παίζουν θέατρο, αλλά αυτή τη φορά στο φουαγιέ, δίπλα από το μπαρ, διασκεδάζοντάς μας για λίγα λεπτά ακόμη.
Ο σκηνοθέτης προσπάθησε να χρησιμοποιήσει και πολλά άλλα παράξενα στοιχεία, όπως μια καφετιέρα παραγωγής γαλλικού καφέ, που ένας ηθοποιός την έβαλε καταγής στο προσκήνιο σε λειτουργία και κάποια στιγμή ήπιαν κάποιοι! Διαμαρτυρόμαστε για το γεγονός ότι η σκηνοθεσία δεν έλαβε υπόψη της τους θεατές του α΄ και β΄ εξώστη και έβαλε ηθοποιούς να κάθονται μέσα στην πλατεία και να μιλούν από εκεί, χωρίς οι άνω θεατές να μπορούν να τους βλέπουν!… Αντίθετα όταν μερικοί ηθοποιοί ανέβαιναν και έτρεχαν στον α΄ εξώστη, δεν τους έβλεπαν οι θεατές της πλατείας! Μπράβο στις διαρκείς σκηνοθετικές εμπνεύσεις!
Μας ενόχλησε η αλόγιστη χρήση τεχνητού καπνού (ο κ. Μαρμαρινός ξεχνάει πως αυτά τα εφέ ανήκουν πλέον στη ξεπερασμένη δεκαετία του 1980….) καθώς και η συχνή και τελείως αδικαιολόγητη περιστροφή του κυκλικού δαπέδου, αμφότερα τα «ευρήματα» (υπερ-)χρησιμοποιήθηκαν απλά για να μας εντυπωσιάσουν ….
Η παράσταση αυτή ανεβαίνει σε μετάφραση Διονύση Καψάλη (θα λέγαμε πως πρόκειται για ανασκευή ενός κειμένου και όχι μετάφραση, μια και στο αρχικό κείμενο εισήλθαν πολλά άλλα, αρκετά άσχετα με τον κεντρικό μύθο), μουσική σύνθεση και επιμέλεια Δημήτρη Καμαρωτού, σκηνικά (ανύπαρκτα, αν θυμηθούμε πως όλη η σκηνή ήταν σχεδόν άδεια, σε σημείο να φαίνονται οι τοίχοι του παλιού κτιρίου στο βάθος και όλοι οι προβολείς άνωθεν και πλάγια) της Εύας Μανιδάκη, κοστούμια (σύγχρονα και εποχής, ατάκτως ανακατεμένα) των Ντόρας Λελούδα, Δανάης Κουρέτα και Βέρικο Μγκελάτζε, υπερ-μοντέρνα χορογραφία (σε σημείο να μη ξεχωρίζεις τη διαφορά ανάμεσα σε απλή κινητική προσέγγιση και ξεκάθαρες χορευτικές κινήσεις) του Φώτη Νικολάου, φωτισμούς (εξ ίσου παράξενους και ανατρεπτικούς με την όλη σκηνοθεσία) του Γιάννη Δρακουλαράκου, συμβατικές και όχι δραματουργικά αξιοποιήσιμες μάσκες της Μάρθας Φωκά, άχρηστα για την όλη σκηνοθετική σύλληψη βίντεο των Στάθη Αθανασίου και Δάφνης Τόλη. Τέλος χρέη βοηθού σκηνοθέτη (για να τον ξεκουράσει από την προπόνηση στους δρόμους αντοχής;) έκανε η Σύλβια Λούλιου.
Η διανομή (αλφαβητικά) έχει ως εξής:
Θησέας: Άγγελος Παπαδημητρίου
Αιγέας: Γιώργος Μπινιάρης
Λύσανδρος: Νίκος Κουρής
Δημήτριος: Αργύρης Πανταζάρας
Φιλόστρατος: Ευγενία Δημητροπούλου
Πέτρος Πριόνης: Γιάννης Βογιατζής
Πάνος (Παναγιώτης) Πάτος: Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Φραγκίσκος Φύσα-Φύσα: Ηλέκτρα Νικολούζου
Θωμάς Μπρίκης/Τσίγκος/Φαναρτζής/Φανάρης: Γιώργος Κριθάρας
κ. Γιάννης ο Επιπλοποιός: Χάρης Τσιτσάκης
Ρομπέν Βελόνης: Γιώργος Μπινιάρης
Ιππολύτη: Διώνη Κουρτάκη
Ερμία: Ιωάννα Παππά
Ελένη: Θεοδώρα Τζήμου
Όμπερον: Περικλής Μουστάκης
Τιτάνια: Διώνη Κουρτάκη
Πουκ: Εύη Σαουλίδου
Ξωτικό: Φοίβος Ριμένας

Πηγή: cityportal

Did you like this? Share it!

0 comments on “«΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» (Κριτική Θεάτρου) – cityportal

Comments are closed.