Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Πρόδρομος Τσινικόρης

Ο μεταφραστής του έργου ” Σήμερα ούτε Άμλετ” που παρουσιάζεται 25/5 – 27 /5  στο Δηπεθε Κοζάνης σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χουμέτη Πρόδρομος Τσινικόρης.

Γεννήθηκα το 1981 στο Βούπερταλ. Έχω μια δίδυμη αδερφή. Οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία το ’70. Έχω μετανιώσει που δεν έχω κάτσει μια φορά μ’ ένα κασετόφωνο να μου πουν με λεπτομέρειες την ιστορία τους. Ο πατέρας μου πρόσφατα μου είπε πως το πρώτο που θυμάται από τη Γερμανία είναι ότι πήγε στο σούπερ-μάρκετ και είχαν τις πατάτες σε διχτάκι. Του φάνηκε παράξενο και καταπληκτικό. Γελούσε. Ο πατέρας ταξίδεψε δεκάξι χρονών, μόνος του, με το τρένο Θεσσαλονίκη – Μόναχο. Όρθιος, με μια άδεια βαλίτσα. Το λέει συχνά αυτό. Πήγε να βρει τη μάνα μου. Ήταν τυχερός, δεν δούλεψε ποτέ σε εργοστάσιο. Από το 1990 έχουν εστιατόριο. Λατρεύει να το διακοσμεί τις γιορτές και να αγοράζει παράξενα λουλούδια.
Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με τις τέχνες, ούτε κι εγώ είχα δει μέχρι τα 18 μου θέατρο. Πήγαινα όμως μόνος μου, όπως συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα, σινεμά. Για την Πίνα Μπάους και το χοροθέατρο του Βούπερταλ έμαθα, να σκεφτείς, όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, στη Θεσσαλονίκη. Μου είπε ο Βίκτωρας Αρδίττης ότι στο χοροθέατρο είναι και ένας Έλληνας, ο Δάφνις Κόκκινος. Ήρθαν οι διακοπές του Πάσχα, πήγα στο Βούπερταλ κι έψαξα να τον βρω. Μου είπαν ότι πήγαινε κι έτρωγε σε ένα ελληνικό φαστ-φουντ και ότι εκεί τον ήξεραν. Πήγα, ζήτησα το τηλέφωνό του, του τηλεφώνησα και με κάλεσε να δω παράσταση. Μου δίνει πρόσκληση, μου στέλνει μηνύματα πριν από την παράσταση, μου στέλνει μηνύματα στο διάλειμμα, αν μου αρέσει. Ήταν αυτή η επική παράσταση, η Ιεροτελεστία της άνοιξης, κι εγώ να τη βλέπω από την πρώτη σειρά. Απίστευτο! Δεν το ξεχνώ ποτέ. Μετά γνωριστήκαμε –είμαστε και οι δυο Καππαδόκες–, γίναμε φίλοι. Μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να είναι σαν τον Δάφνι. Δεν σε αφήνουν απλώς να κάνεις μια παράσταση.
Οι γονείς μου δεν με άφησαν να πλύνω ούτε ποτήρι. Δεν ήθελαν. Κι ήθελα να τους το ανταποδώσω, να σπουδάσω. Έτσι, ήρθα στην Ελλάδα. Ήθελα να κάνω κάτι σχετικό με τον κινηματογράφο, δεν υπήρχε, κι έτσι έκανα θέατρο, στο τμήμα Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Δύο χρόνια δεν πατούσα, δεν μιλούσα και καλά ελληνικά. Έκανα παρέα με δύο κορίτσια από την Κύπρο, τον Αινεία, έναν Αλβανό που είναι στη Νέα Υόρκη, και με έναν Νιγηριανό. Ήμασταν το αουτσάιντερ κλαμπ της σχολής. Στον τρίτο χρόνο στρώθηκα από φιλότιμο και σκίστηκα. Κανονικά. Μου άρεσαν τα θεωρητικά μαθήματα, μου άρεσε η υποκριτική. Έδωσα εξετάσεις με ένα κομμάτι του Ταραντίνο, ήμουνα πολύ κακός. Ντρέπομαι που το λέω. Έπρεπε να πω έναν μονόλογο και είπα έναν διάλογο του Ταραντίνο με την Ούμα Θέρμαν και τον Τραβόλτα από το Pulp Fiction που είχε κοπεί από την ταινία, για τον Πρίσλεϊ και τους Μπιτλς. Χάλια. Δεν είχα και συνείδηση. Αλλά είχα κόλλημα με τον Ταραντίνο. Μεγάλο κόλλημα για δέκα χρόνια. Στο Fast Forward Festival κάνω την έρευνα και τη δραματουργία στην περφόρμανς X Apartments – Athens, με τους θεατές να ακολουθούν μια διαδρομή σε άγνωστα σημεία της πόλης…
Έχω αυτό το προτεσταντικό, δεν θέλω να χρωστάω σε κανέναν. Στη ζωή μου έχω ζητήσει δύο φορές δουλειά, από τον Ντμίτρι Γκότσεφ και τον Ντάνιελ Βέτσελ των Ρίμινι Πρότοκολ. Είχα δει δουλειές τους και πραγματικά με έκαιγε. Άκου τώρα τις ιστορίες και θέλω να τις πω γιατί έτσι νομίζω πως πρέπει να πορεύονται οι άνθρωποι του θεάτρου. Πάω στον Γκότσεφ, συστήνομαι, αφήνω το τηλέφωνό μου. Του είπα ότι έπαιζα Χάινερ Μίλερ σε μια παράσταση στις τουαλέτες του Bios. Μου λέει: «Θα ‘ρθω να σε δω». Και ήρθε. Ζήτησε το ταμείο, να αγοράσει εισιτήριο, και του είπα ότι έχει πρόσκληση. Και ακούμπησε το χέρι στην καρδιά για να πει ευχαριστώ. Το εννοούσε. Στο τέλος της παράστασης τον ευχαρίστησα ξανά. Και μου είπε «το υποσχέθηκα». Μιλάμε για ένα ήθος που δεν συναντάς. Το παίρνεις και κάτι το κάνεις στη συνέχεια της ζωής σου. Και έτσι έπαιξα στην Επίδαυρο. Και με τον Ντάνιελ δούλεψα, ως βοηθός σκηνοθέτη, στους Ρίμινι Πρότοκολ, στο Αθήνα 100%, και ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο-ντοκιμαντέρ.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια έχω στο σακίδιό μου κάτι που θα σου δείξω. Είχα πάει στην τελευταία παράσταση των Κρέτακορ στο φεστιβάλ και είδα τον Γλάρο. Στο τέλος αυτής της παράστασης ο Κόστια δεν αυτοκτονεί αλλά σπάει το βιολί του. Μου άρεσε πολύ και όταν τελείωσε σκέφτηκα ότι κάτι ήθελα να πάρω από αυτή την παράσταση. Έφυγε ο κόσμος και πήρα από τη σκηνή, από το σπασμένο βιολί, ένα κλειδί. Εκείνη την ώρα μπαίνει ο ηθοποιός που έπαιζε τον Κόστια, κάθεται και ψάχνει κάτι από το πάτωμα και βγάζει την καρδιά του βιολιού. Και μου τη δίνει. Γιατί καθόμουν στην πρώτη σειρά και είδε πώς τον κοίταζα την ώρα που έπαιζε. Απίστευτο!
Το 2011 αρχίσαμε να δουλεύουμε με τον Ανέστη Αζά. Και εδώ και στη Γερμανία. Έχουμε δουλέψει καλά κι έχουμε ευχαριστηθεί, αλλά θα σου πω τη διαφορά του εδώ και του έξω. Έξω, όταν σου λένε «ξεκίνα», σ’ το λένε μ’ έναν τρόπο που σε εμπνέει να δουλέψεις. Δεν σε αφήνουν απλώς να κάνεις μια παράσταση. Συνεργάζονται μαζί σου γιατί θέλουν αυτό που θα κάνεις να έχει σχέση με την ταυτότητα του θεάτρου τους. H Σέρμιν Λάνχοφ, με την οποία συνεργαστήκαμε και τώρα είναι καλλιτεχνική διευθύντρια του Γκόρκι Θίατερ, λέει ότι «το θέατρο πρέπει να ξέρει πού πάνε τα τέσσερα». Οπότε, είσαι συνεχώς σε μια ανταλλαγή ιδεών. Έχεις μια καθοδήγηση και δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα.
Στο Fast Forward Festival κάνω την έρευνα και τη δραματουργία στην περφόρμανς X Apartments – Athens, με τους θεατές να ακολουθούν μια διαδρομή σε άγνωστα σημεία της πόλης και να τρυπώνουν σε διαμερίσματα και χώρους όπου θα ανακαλύπτουν περφόρμανς, εγκαταστάσεις, χορογραφίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, με πρωταγωνιστές, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και τους ενοίκους των σπιτιών. Διαλέξαμε περιοχές που δεν τις περπατάς για να κάνεις περίπατο, τον Κολωνό και την Αττική, κάνουμε μια ανθρωπογεωγραφική προσέγγιση και έρχεσαι σε επαφή με μια πραγματικότητα που την υποψιάζεσαι αλλά και την αγνοείς. Όπως επίσης ανακαλύπτεις ποιοι άνθρωποι ζουν εκεί. Έχει μεγάλο θεατρικό και πολιτικοκοινωνικό ενδιαφέρον και είναι μια πολύ προσωπική εμπειρία για τον θεατή. Ψηλαφίζεις ένα μωσαϊκό ανθρώπων, ιστοριών και καλλιτεχνικών δράσεων.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών θα κάνω μια παράσταση με αστέγους. Σε συνεργασία με τη «Σχεδία», στο πρότζεκτ αυτό οι άστεγοι, που συνήθως τους βλέπουμε, αλλά δεν έχουν φωνή, δεν τους ακούμε, αφηγούνται μια ιστορία τους. Θα είναι σαν περίπατος και ο κάθε θεατής θα ακούσει μια διαφορετική ιστορία. Και στο τέλος θα συναντηθούν όλοι, ισότιμα. Τι θα γίνει στη συνέχεια δεν ξέρει κανείς μας. Ξέρεις τι πιστεύω για τη δουλειά μας; Το λέω σε όποιον και να με ρωτήσει. Βρες τι θέλεις να κάνεις και αν το εννοείς πραγματικά, όχι γιατί θέλεις λεφτά ή είσαι άνεργος αλλά επειδή το εννοείς, κυνήγησέ το και θα γίνει. Ό,τι και να σε ενδιαφέρει.
Πηγή: http://www.lifo.gr/team/parastasi/57574